Głównymi przyczynami agresji są strach, rywalizacja o terytorium oraz ustalanie hierarchii socjalnej (status społeczny). Problem ten najczęściej dotyczy niekastrowanych samców, ras wyhodowanych z przeznaczeniem do walk - pitbulle, teriery, mastiffy, a także psów, które w przeszłości padły ofiarom innego psa. Nasilenie zachowań agresywnych obserwuje się w okresie dojrzewania – między 6 a 9 miesiącem życia oraz w wieku dojrzałości socjalnej – u psów 18 – 36 miesięcznych.

Agresja występuje w dwóch głównych postaciach - może być skierowana przeciwko psom mieszkającym razem z agresorem - pod jednym dachem lub przeciwko obcym dla dominanta czworonogom - spotkanym, np. na spacerze. Dominujący pies sygnalizuje swoje pierwszeństwo w grupie specjalnym zachowaniem - wyprostowaną posturą, podchodzeniem do innych zwierząt, bezpośrednim kontaktem z psami, uniesionym ogonem, uszami skierowanymi do przodu. Psy podporządkowane ustępują mu z drogi – wycofują się, unikają bliskiego kontaktu, noszą nisko opuszczoną głowę, położone uszy, podkulony ogon oraz rozglądają się niepewnym wzrokiem. Takie posturalne zachowania pozwalają uniknąć bezpośredniej, siłowej konfrontacji między czworonogami.

Agresywne psy poddaje się terapii mającej na celu opanowanie problemu – zmniejszenie liczby napadów agresji. Skuteczność leczenia w dużej mierze zależy od zrozumienia przez opiekunów psa podstawowych zachowań społecznych panujących między czworonogami. Każdy właściciel agresywnego psa musi zdawać sobie sprawę, że jego podopieczny do póki nie zostanie zdominowany i wprowadzony do hierarchii domowej na odpowiednie - niższe niż człowiek piętro, stanowi zagrożenie dla ludzi i zwierząt.

W zrozumieniu języka, którym posługują się czworonogi oraz w rozszyfrowaniu zawiłości psiej psychiki, pomocna jest książka o tytule: „Zapomniany język psów”, obrazująca pozytywne metody szkolenia czworonogów autorstwa hodowcy i miłośniczki psów – Jan Fennell.

bk