Brodawczakowatość

Wirus brodawczaka należy do rodziny Papillomawirusów - do tej samej grupy przynależą wirusy wywołujące u ludzi m.in. kurzajki. Patogen występuje powszechnie w psiej, kociej populacji. Na nowe osobniki przenosi się przez kontakt bezpośredni – za pośrednictwem szczelin w naskórku lub nabłonku błon śluzowych. Po wniknięciu do organizmu, usadawia się w komórkach powłoki ciała, co powoduje ich nadmierny wzrost w postaci brodawek. Zakażenie nie zawsze skutkuje powstaniem narośli skórnych. Zdarza się, że czworonogi będące w dobrej kondycji zdrowotnej, nie poddają się szkodliwemu wpływowi wirusa. U takich zwierząt, mimo wniknięcia patogenu do ich organizmu, brodawki nie powstają.

Brodawczakowatość może przejawiać się w postaci pojedynczych / mnogich narośli na skórze lub błonach śluzowych. Psy, u których wirus namnaża się w śluzówce jamy ustnej, miewają problemy z połykaniem, nadmiernym ślinotokiem i brzydkim zapachem z pyska. Poza jamą ustną patogen może zaatakować drogi oddechowe, narządy rozrodcze oraz spojówkę oka – gdzie tworzy różnej wielkości wybrzuszenia, zgrubienia czy polipy. U kotów, w przeciwieństwie do psów, brodawczakowatości błon śluzowych nie diagnozuje się. U tych czworonogów zasadniczym miejsce powstawania brodawek jest skóra. Zmiany skórne mogą mieć formę uszypułowanych tworów lub wieloogniskowych płytek. Zdarza się, że narośla te ulegają transformacji i w ich miejscu powstają nowotwory złośliwe skóry - raki.

Brodawki, w zależności od lokalizacji zmian i ich liczby, można usuwać chirurgicznie, bądź pozostawić bez ingerencji - gdyż większość narośli ustępuje samoistnie po upływie kilku miesięcy. Chirurgicznymi metodami stosowanymi powszechnie w terapii brodawczakowatości są: wycinanie, wymrażanie ciekłym azotem (krioterapia) oraz wypalanie (laseroterapia). W przypadku narośli zlokalizowanych w miejscach trudnodostępnych - np. w tchawicy, czworonogowi można podawać autoszczepionki, lecz ich skuteczność bywa podawana w wątpliwość.

Profilaktyka brodawczakowatości ogranicza się do odizolowywania zwierząt wrażliwych na zakażenie – czworonogów o obniżonej odporności, od osobników chorych. Zwierzęta chore zazwyczaj dobrze rokują – ich stan ulega poprawie w przeciągu 1 do 5 miesięcy od chwili wystąpienia zmian. Jednak należy mieć na uwadze potencjalne zagrożenie ze strony transformacji nowotworowej brodawek i nie bagatelizować pojawiających się narośli.

bk