Choroba dotyczy przede wszystkim dorosłych psów ras dużych, jak doberman, bokser, wilczarz irlandzki, dog niemiecki, czy chart szkocki. Choroba jest trudna do rozpoznania w początkowym okresie, wymaga długoterminowego leczenia, najczęściej do końca życia. Jest groźna dla życia naszego pupila, gdyż prowadzi do niewydolności mięśnia sercowego.

W przebiegu choroby wyróżnia się dwa główne etapy: etap bezobjawowy oraz etap jawny z wyraźnymi objawami chorobowymi. W pierwszej fazie dochodzi do powiększenia serca, szczególnie lewej komory, ale brak widocznych objawów nie niepokoi właściciela. Pierwsze pojawiające się objawy to najczęściej niewydolność wysiłkowa- pies szybko się męczy, niechętnie biega lub zieje po pokonaniu krótkiego dystansu. Występują też omdlenia i zaburzenia rytmu serca, utrata wagi, trudności z oddychaniem, powiększenie obrysu brzucha. U dobermanów może wystąpić nagła śmierć sercowa bez wcześniejszych objawów.

W celu postawienia diagnozy należy wykonać badanie elektrokardiograficzne (EKG), badanie rentgenowskie klatki piersiowej oraz badanie echokardiograficzne. W terapii kardiomiopatii roztrzeniowej stosuje się leki diuretyczne- mające na celu zmniejszenie obciążenia serca poprzez zwiększoną diurezę np. furosemid; leki zwiększające kurczliwość mięśnia sercowego np. digoksyna, dopamina czy pimobendan oraz inhibitory ACE- zmniejszające nadmierne zatrzymywanie sodu i wody w organizmie. Leczy się również zaburzenia rytmu serca. Choroba jest nieuleczalna, a terapię farmakologiczną prowadzi się do końca życia psa.

kz