Wirus nosówki po wniknięciu do organizmu, namnaża się i uszkadza komórki limfatyczne, nerwowe, nabłonkowe - układu oddechowego, pokarmowego oraz moczowo-płciowego. W zależności od zjadliwości szczepu, zaatakowane zostają różne narządy i różne są objawy chorobowe. Na zakażenie wrażliwe są wszystkie nieszczepione psy, niezależnie od wieku, płci czy rasy. U zwierząt o niskim mianie przeciwciał wirus namnaża się w komórkach nabłonkowych i nerwowych, takie osobniki najczęściej padają. Psy, u których rozwinęła się umiarkowana odpowiedź immunologiczna, chorują z objawami klinicznymi. Zwierzęta szczepione nie chorują, gdyż przeciwciała znajdujące się w ich krwi neutralizują wirusa i nie dochodzi do rozwoju klinicznych objawów nosówki.

Pierwszymi symptomami, zauważanymi przez właściciela czworonoga u swojego podopiecznego, są: złe samopoczucie, depresja, wypływ z nozdrzy i worków spojówkowych, kaszel, kichanie, wymioty, biegunka oraz zaburzenia nerwowe. Występowanie innych objawów, uzależnione jest od stopnia uszkodzeń danego narządu przez namnażające się wirusy. Ze strony układu nerwowego, mogą pojawiać się: napady padaczkowe, niedowłady, drżenia i skurcze mięśni, przechylenia głowy, skręty szyi, oczopląs a nawet ślepota. Innymi objawami, są: niedorozwój szkliwa zębowego u szczeniąt, zaburzenia rogowacenia naskórka płytki nosowej i opuszek łap oraz krostowe zapalenie skóry. W przypadku zakażeń śródmacicznych dochodzi do: poronień, rodzenia martwych lub słabych szczeniąt.

Rozpoznanie stawia się, wstępnie, na podstawie objawów klinicznych oraz wyników badań dodatkowych i oceny radiologicznej. W diagnostyce wykorzystywane są również badania serologiczne – poszukiwanie przeciwciała w surowicy krwi lub płynie mózgowo rdzeniowym.

Leczenie nosówki polega na zwalczaniu towarzyszących chorobie wtórnych zakażeń bakteryjnych. Brak terapii przyczynowej, która hamowałaby replikację wirusa. W przypadku wystąpienia objawów padaczkowych, pacjentowi podaje się leki przeciwdrgawkowe.

Jak zapobiegać zakażeniu? Wirus nosówki jest mało odporny na warunki środowiskowe, w wydzielinach przeżywa zaledwie 20 minut, ginie po kontakcie ze środkami czystości. Dlatego skuteczne w walce z tym patogenem jest izolowanie zwierząt chorych i regularne sprzątanie pomieszczeń, w których one przebywają. Szczenięta, gdy ukończą 8 tydzień życia, należy szczepić szczepionką atenuowaną. Zabieg powtarza się po 3-4 tygodniach, dzięki temu szczenięta uzyskują poszczepienną odporność, chroniącą je przed zakażeniem, prze rok. Następne szczepienie należy wykonać, gdy zwierzęta skończą 12 miesiąc życia, a kolejne po upływie 3 lat.

bk