Poza stresem w etiopatogenezie schorzenia biorą udział: infekcje wirusowe i bakteryjne dróg moczowych; niedobory witaminowe, zwłaszcza witamin A i B6; zmiany ph moczu w kierunku zasadowym wynikające ze złej diety, zawierającej za dużo fosforu i magnezu oraz zaburzenia hormonalne.

Pierwszym objawem, który zauważa właściciel zwierzęcia, jest coraz częstsze oddawanie moczu przez kota. Moczeniu zazwyczaj towarzyszy miałczenie, oznaka bólu wynikającego z nieżytu dróg moczowych oraz utrudnionego przepływu moczu. Kot staje się niespokojny, unika towarzystwa ludzi, dużo czas poświęca toalecie (wylizywaniu) okolicy sromu. Zwierzak zaczyn posikiwać w nietypowych miejscach, np. do doniczki z kwiatkami. Oddawany mocz zawiera domieszkę krwi, która zmienia jego kolor na różowy. W zaawansowanym stanie chorobowym dochodzi to zupełnego braku moczenia.

Leczenie schorzenia jest złożone. Polega na: udrożnieniu zatkanej cewki moczowej, najczęściej przez wprowadzenie cewnika; zastosowaniu odpowiedniej diety, w celu uzupełnienia niedoborów witaminowych oraz przywrócenia odpowiedniego ph; antybiotykoterapii; kuracji lekami przeciwzapalnymi oraz rozkurczowymi. Korzystny wpływ na samopoczucie i stan zdrowia pacjenta mają kocie feromony dostępne m.in. w dyfuzorach do kontaktu „Feliway”. Feromony te można stosować nie tylko w rekonwalescencji, ale również w sytuacjach zwiększonego narażenia na stres, np.: przeprowadzka, przemeblowanie, nowe zwierzę w domu czy wizyta w gabinecie weterynaryjnym.

bk