Chore zwierzęta wydalają do środowiska, wraz z kałem, oocysty zakaźne dla innych zwierząt oraz ludzi. Oocysty są bardzo odporne na czynniki atmosferyczne i środki dezynfekcyjne, inwazyjność zachowują miesiącami a nawet latami.

W przypadku rozsianych zakażeń wielu narządów (wątroby, płuc, trzustki i ośrodkowego układu nerwowego), dochodzi do nagłych zgonów. Tego typu inwazje występują najczęściej u kociąt zarażających się od matki śródmacicznie lub podczas ssania. W tym przypadku bezpośrednią przyczyną śmierci są uszkodzenia wątroby i płuc. U niektórych kotów może rozwijać się przewlekła postać toksoplazmozy. Objawy jej towarzyszące, to: zapalenie naczyniówki oka, przeczulica dotykowa, spadek masy ciała, anoreksja, niezborność ruchowa, napady padaczkowe, żółtaczka, biegunka oraz zapalenie trzustki.

Rozpoznanie choroby, na podstawie objawów klinicznych, przysparza sporo trudności, gdyż symptomy towarzyszące toksoplazmozie są mało charakterystyczne. Przyżyciowa diagnostyka opiera się zasadniczo, o: ocenę objawów klinicznych, wykrycie przeciwciał w surowicy krwi, wykluczenie innych chorób oraz pozytywną reakcje organizmy na leczenie.

Leki przeciwpierwotniacze stosowane podczas terapii toksoplazmozy nie eliminują w stuprocentowo pasożyta, dlatego często dochodzi do nawrotów choroby. W terapii stosowane są również antybiotyki i przeciwzapalne glikokortykosterydy. Gdy choroba obejmie swym zasięgiem wątrobę i płuca, leczenie zazwyczaj jest nieskuteczne.

Toksoplazmoza jest groźną chorobą odzwierzęcą. Zakażenie ciężarnych kobiet może doprowadzić do poronień bądź rodzenia noworodków z chorobami układu nerwowego oraz oczu.

Jak zapobiegać toksoplazmozie? Należy: unikać karmienia kotów surowym mięsem, codziennie sprzątać odchody kota – spłukiwać je w toalecie; codziennie myć kuwetę wrzącą wodą; używać rękawiczek podczas prac w ogrodzie; myć warzywa przed ich zjedzeniem; chronić piaskownice przez kotami; pić gotowaną wodę; leczyć chore zwierzęta.

bk